osobę fizyczną sprawującą kontrolę nad osobą prawną poprzez posiadanie uprawnień, o których mowa w art. 3 ust. 1 pkt 37 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (), lub Jednostki małe mogą sporządzać bilans i rachunek zysków i strat w układzie uproszczonym w stosunku do bilansu „pełnego”. Ten uproszczony bilans i rachunek wyników powinien zawierać informacje, określone w załączniku nr 5 do ustawy o rachunkowości (art. 46 ust. 5 pkt 5, art. 47 ust. 4 pkt 5. Również zakres informacji tak. nie. REKLAMA. Ustawa o rachunkowości - zmiany od 2022 roku. 15 listopada 2021 r. Prezydent RP podpisał ustawę z 14 października 2021 r. o zmianie ustawy o rachunkowości oraz niektórych innych ustaw. Nowelizacja ta dotyczy ustawy o rachunkowości a także ustawy o biegłych rewidentach, firmach audytorskich oraz nadzorze publicznym. inwentaryzacja środków trwałych uznana jest za przeprowadzoną, jeżeli dokonano jej raz w ciągu 4 lat. Mówi o tym art. 26 ust. 3 pkt 3 ustawy o rachunkowości. Dodatkowo w art. 26 ust. 1 pkt 3 tej samej ustawy przewidziano, że w przypadku: środków trwałych, do których dostęp jest znacznie utrudniony, gruntów, Jednostka mała, korzystająca z uproszczeń sporządza roczne sprawozdanie finansowe zgodnie z załącznikiem numer 5 do ustawy o rachunkowości. Kompletne sprawozdanie finansowe składa się z następujących elementów: • wprowadzenie do sprawozdania finansowego, z uwzględnieniem opisu uproszczeń stosowanych przez Spółkę 3) zasada memoriału wynikająca z art. 6 ust. 1 i art. 20 ust. 1 ustawy o rachunkowości – w księgach rachunkowych ujmuje się wszystkie osiągnięte, przypadające na rzecz jednostki przychody i obciążające ją koszty związane z tymi przychodami dotyczące danego roku obrotowego, niezależnie od terminu ich zapłaty. Do ksiąg Księgi rachunkowe - prowadzenie ewidencji. Według ustawy o rachunkowości można wyróżnić trzy grupy podmiotów, które mają obowiązek stosowania jej przepisów, ale w różnym zakresie. Tabela 1. Podział podmiotów według ustawy o rachunkowości. Kliknij aby zobaczyć ilustrację. Z uproszczeń, jakie przewiduje ustawa o bGgzy. Od 1 stycznia 2019 r. wejdą w życie nowe regulacje dotyczące sporządzania uproszczonych sprawozdań finansowych przez jednostki mikro oraz jednostki małe. Wyjaśniamy na czym polegają zmiany oraz podpowiadamy jak należy się do nich przygotować. 1. Sporządzanie uproszczonych sprawozdań przez jednostki mikro Na czym polegają zmiany Od 1 stycznia 2019 r. podniesiono progi wartościowe (z 2 000 000 euro do 3 000 000 euro) pozwalające na korzystanie z uproszczeń przewidzianych dla jednostek mikro w zakresie możliwości sporządzania bardzo uproszczonego sprawozdania finansowego. Zmiana dotyczy osób fizycznych, spółek cywilnych osób fizycznych, spółek cywilnych osób fizycznych i przedsiębiorstw w spadku, spółek jawnych osób fizycznych, spółek partnerskich oraz przedsiębiorstw w spadku działających zgodnie z ustawą z 5 lipca 2018 r. o zarządzie sukcesyjnym przedsiębiorstwem osoby fizycznej. Wprowadzone od 1 stycznia 2019 r. przepisy mają zastosowanie po raz pierwszy do sprawozdań finansowych sporządzonych za rok obrotowy rozpoczynający się po 31 grudnia 2018 r. (a więc za rok 2019). Przygotowanie do zmian Jednostka poza upewnieniem się, że spełnia warunki skorzystania z tych uproszczeń, musi dodatkowo podjąć następujące kroki, by sporządzać za 2019 r. uproszczone sprawozdanie finansowe. Krok 1. Podejmij decyzję (uchwałę) o przyjęciu przez jednostkę statusu jednostki mikro i sporządzeniu uproszczonego sprawozdania finansowego Warunkiem skorzystania przez jednostkę mikro z uproszczeń przy sporządzaniu sprawozdania finansowego jest podjęcie w tym zakresie formalnej decyzji przez jej organ zatwierdzający (zdefiniowany w art. 3 ust. 1 pkt 7 ustawy o rachunkowości). Decyzja o przyjęciu przez spółkę statusu jednostki mikro i sporządzeniu przez nią uproszczonego sprawozdania finansowego powinna zostać podjęta w terminie umożliwiającym sporządzenie takiego sprawozdania. Właściwym postępowaniem jest, by podjęto ją w roku poprzedzającym rok, za który jest sporządzane sprawozdanie finansowe. Ponieważ przepisy ustawy o rachunkowości nie precyzują tego terminu, może ona zostać podjęta później, o ile ma to miejsce przed sporządzeniem sprawozdania finansowego. Tym samym jednostka, która spełnia warunki bycia jednostką mikro w 2019 r. i chce sporządzać uproszczone sprawozdanie finansowe za rok 2019, powinna podjąć taką decyzję w roku 2019, a najpóźniej w pierwszych miesiącach roku 2020 (by możliwe było sporządzenie sprawozdania za 2019 r.). Polecamy: W jakim kierunku zmierza księgowość, obsługa biur rachunkowych oraz system podatkowo-księgowy w 2019? – konferencja w Krakowie 12 lutego Krok 2. Podejmij decyzję (uchwałę) o wyborze uproszczeń Ponieważ stosowanie uproszczeń nie jest obowiązkowe, organ zatwierdzający jednostki spełniającej warunki jednostki mikro powinien podjąć decyzję, czy przyjmuje wszystkie uproszczenia przewidziane przy sporządzaniu sprawozdania finansowego, czy tylko niektóre z nich (przykładowo: bilans sporządzany będzie według załącznika nr 1 do ustawy o rachunkowości, zaś rachunek zysków i strat oraz dodatkowe informacje i objaśnienia według załącznika nr 4). Podstawa Prawna: - art. 3 ust. 2a ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości – z 2018 r. poz. 395 – w brzmieniu nadanym przez ustawę z 9 listopada 2018 r. - art. 9 pkt 2a, art. 43 ustawy z 9 listopada 2018 r. o zmianie niektórych ustaw w celu wprowadzenia uproszczeń dla przedsiębiorców w prawie podatkowym i gospodarczym (druk sejmowy nr 2862) – oczekuje na publikację w Dzienniku Ustaw 2. Sporządzanie uproszczonych sprawozdań przez jednostki małe Na czym polegają zmiany Od 1 stycznia 2019 r. podniesiono dwa z trzech progów wartościowych dla kategorii małych jednostek. Jednostki określone w art. 3 ust. 1c ustawy o rachunkowości będą mogły uzyskać status jednostki małej (równoznaczny z możliwością stosowania uproszczeń przy sporządzaniu sprawozdań finansowych), jeżeli w roku obrotowym, za który sporządzają sprawozdanie finansowe, oraz w roku poprzedzającym ten rok obrotowy (a w przypadku jednostek rozpoczynających działalność albo prowadzenie ksiąg rachunkowych – w roku obrotowym, w którym rozpoczęły działalność albo prowadzenie ksiąg rachunkowych), nie przekroczyły co najmniej dwóch z następujących trzech wielkości: a) 25 500 000 zł (dotychczas była to kwota 17 000 000 zł) – w przypadku sumy aktywów bilansu na koniec roku obrotowego, b) 51 000 000 zł (dotychczas była to kwota 34 000 000 zł) – w przypadku przychodów netto ze sprzedaży towarów i produktów za rok obrotowy, c) 50 osób – w przypadku średniorocznego zatrudnienia w przeliczeniu na pełne etaty. Wprowadzone od 1 stycznia 2019 r. przepisy mają zastosowanie po raz pierwszy do sprawozdań finansowych sporządzonych za rok obrotowy rozpoczynający się po 31 grudnia 2018 r. (a więc za rok 2019). Przygotowanie do zmian Krok 1. Podejmij decyzję (uchwałę) o przyjęciu przez jednostkę statusu jednostki małej i sporządzeniu uproszczonego sprawozdania finansowego Analogicznie jak w przypadku jednostki mikro warunkiem skorzystania przez jednostkę małą z uproszczeń przy sporządzaniu sprawozdania finansowego jest podjęcie w tym zakresie formalnej decyzji przez jej organ zatwierdzający. Decyzja powinna zostać podjęta w terminie umożliwiającym sporządzenie takiego sprawozdania (patrz wyjaśnienia opisane w kroku 1. dla jednostek mikro). Krok 2. Podejmij decyzję (uchwałę) o wyborze uproszczeń Zasady analogiczne jak w przypadku jednostek mikro (patrz wyjaśnienia opisane w kroku 2. do punktu o sporządzaniu uproszczonych sprawozdań przez jednostki mikro). Podstawa prawna: - art. 3 ust. 1c pkt 1 ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości – z 2018 r. poz. 395 – w brzmieniu nadanym przez ustawę z 9 listopada 2018 r. - art. 9 pkt 2 lit. b ustawy z 9 listopada 2018 r. o zmianie niektórych ustaw w celu wprowadzenia uproszczeń dla przedsiębiorców w prawie podatkowym i gospodarczym (druk sejmowy nr 2862) – oczekuje na publikację w Dzienniku Ustaw Artykuł ten jest fragmentem książki Jak przygotować się do zmian 2019. Podatki, rachunkowość, prawo pracy i ZUS Większość składników majątkowych, które wykorzystuje się w prowadzonej przez siebie działalności, są środkami trwałymi i będą zaliczane do ewidencji środków trwałych, ale niektóre z nich, które nie spełniają określonych wymogów prawnych, mogą być zaliczone do wyposażenia – ewidencji wyposażenia. Konieczność księgowania całego majątku przedsiębiorstwa prowadzi do konieczności poprawnego i właściwego jego kategoryzowania i rozdzielania. Podatnicy rozpoczynający prowadzenie działalności gospodarczej często mają problem z określeniem tego, w jaki sposób należy prawidłowo zaksięgować dokonane zakupy. Istotnym jest także rozróżnienie zakupu - czy jest on kwalifikowany jako środek trwały, czy może jako wyposażenie? W świetle zapisów zawartych w art. 3 ust. 1 pkt 15 ustawy o rachunkowości środki trwałe to rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki. Środki trwałe są to rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, spełniające następujące warunki: przewidywany okres ich ekonomicznej użyteczności (okres, w którym według przewidywań jednostka będzie osiągała korzyści ekonomiczne w wyniku używania tego składnika) jest dłuższy niż rok, są kompletne oraz zdatne do użytku, tj. są wyposażone we wszystkie elementy niezbędne do funkcjonowania zgodnie z przeznaczeniem, a także na tyle sprawne technicznie oraz dopuszczone do używania pod względem prawnym, że mogą być wykorzystywane w prowadzonej działalności, przeznaczone zostały na potrzeby jednostki, tj. będą służyć realizacji celów określonych w dokumentacji jednostki (umowie, statucie, wpisie do ewidencji działalności gospodarczej lub innej ewidencji wymaganej przepisami prawa). Powinny także spełniać definicję aktywów określoną w art. 3 ust. 1 pkt 12 ustawy o rachunkowości – „aktywa to kontrolowane przez jednostkę zasoby majątkowe o wiarygodnie określonej wartości, powstałe w wyniku przeszłych zdarzeń, które spowodują w przyszłości wpływ do jednostki korzyści ekonomicznych”. Do środków trwałych zalicza się: nieruchomości - w tym grunty, prawo użytkowania wieczystego gruntu, budowle i budynki, a także będące odrębną własnością lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego, maszyny, urządzenia, środki transportu i inne rzeczy, ulepszenia w obcych środkach trwałych, inwentarz żywy. Zakup a środek trwały Aby zakup został uznany za środek trwały, musi spełniać pewne wymogi. Środek trwały musi być własnością lub też współwłasnością podatnika i musi zostać nabyty, lub wytworzony we własnym zakresie. Ponadto składnik ten musi być kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do użytkowania. Co ważne, składnik, który uznaje się za środek trwały, musi mieć określony przewidywany okres użytkowania dłuższy niż 1 rok (a wartość początkowa musi przekraczać ww. 10 000 zł netto). Musi być także wykorzystywany przez podatnika wyłącznie na cele firmowe, czyli na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, albo oddanym do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu. Środki trwałe podlegające amortyzacji W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie określił wprost definicji środka trwałego. Wskazał jedynie (w art. 22a) składniki majątku, które przy spełnieniu określonych warunków można uznać za środki trwałe podlegające amortyzacji. Jak wynika z art. 22a. pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania: budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, maszyny, urządzenia i środki transportu, inne przedmioty - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1. Odpisy amortyzacyjne Wprowadzone do ewidencji środków trwałych składniki majątku spowodują, iż będzie można zaliczyć wydatki dotyczące kupna środków trwałych do kosztów uzyskania przychodu. Dokonuje się tego za pomocą odpisów amortyzacyjnych. Koszty będą rozłożone w czasie, nie będą więc odliczone jednorazowo. Uwaga! Wszelkie operacje dotyczące środka trwałego muszą być zapisane w ewidencji środków trwałych, jeżeli dany składnik majątku został zaliczony do ewidencji ŚT. Środek trwały można rozliczać w kosztach w rozłożonym czasie poprzez miesięczne odpisy amortyzacyjne. Wartością graniczną jest kwota 10 000 zł netto (w przypadku czynnych podatników VAT). Jeżeli wartość początkowa środka trwałego nie przekracza 10 000 zł netto, to podatnik może nie wprowadzać go do ewidencji środków trwałych (co oznacza, że nie musi dokonywać odpisów amortyzacyjnych), a poniesiony wydatek na ten środek można bezpośrednio zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów za ten miesiąc, w którym środek został oddany do użytkowania. Zobacz: Klasyfikacja Środków Trwałych ze stawkami amortyzacji i powiązaniem z KŚT 2010 Składniki majątku, które nie przekraczają wartości 10 000 zł netto, ale spełniają kryteria ustawy o PIT, podatnik może wprowadzić do ewidencji środków trwałych i dokonywać planowych odpisów amortyzacyjnych w ustalonym okresie amortyzacji, lub wprowadzić do ewidencji środków trwałych jako składnik o niskiej jednostkowej wartości z możliwością dokonania jednorazowego odpisu amortyzacyjnego w miesiącu oddania do używania, lub w miesiącu następnym, bądź nie zaliczać składnika majątku o niskiej wartości do ewidencji środków trwałych, a wydatek na jego zakup zaksięgować bezpośrednio w koszty, w miesiącu oddania do użytkowania. Podsumowując powyższe rozważania, obowiązek dokonywania odpisów amortyzacyjnych wystąpi przy spełnieniu następujących warunków: wartość składnika majątku przekracza 10 000 zł, składnik majątku jest własnością lub współwłasnością dokonującego amortyzacji, składnik majątku jest nabyty lub wytworzony we własnym zakresie, składnik majątku jest kompletny i zdatny do użytku, ale w takim znaczeniu, w jakim będzie spełniał określoną funkcję w prowadzonej przez podatnika działalności. Środki trwałe niepodlegające amortyzacji Należy jeszcze podkreślić istotę zakupu i zakwalifikowania środka trwałego do amortyzacji. Pewne środki trwałe (określone w ustawie) mogą nie podlegać amortyzacji, pomimo spełnienia wymaganych warunków dotyczących, np. wartości początkowej tego środka - przekraczającej limit 10 000 zł. W ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych znajduje się zapis, który wyłącza pewne środki trwałe z amortyzacji. Między innymi dotyczy to: gruntów i prawa wieczystego użytkowania gruntów, budynków mieszkalnych wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokali mieszkalnych, służących do prowadzenia działalności gospodarczej lub wydzierżawione albo wynajmowane na podstawie umowy - dotyczy to tylko takiej sytuacji, gdy jako podatnik nie zdecydujesz się na ich amortyzowanie, dzieł sztuki i eksponatów muzealnych, wartości firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż przez jej nabycie w drodze kupna, składników majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane. W tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano prowadzenia tej działalności. Przykład 1 – zakup środka trwałego i jego ewidencja Przedsiębiorstwo zakupiło sprzęt wykorzystywany do produkcji wyrobów. Będzie on użytkowany przez okres dłuższy niż 1 rok, a wartość jego wynosi 12 000 zł netto. Podatnik jest zobligowany do ujęcia zakupionego sprzętu w ewidencji środków trwałych. Przykład 2 - środki trwałe w ewidencji księgowej Zaksięgowanie środka trwałego na podstawie faktury będzie wyglądało następująco: Po stronie WN: Konto 010 – Środki trwałe Konto 221-2 - Rozliczenie VAT naliczonego Po stronie MA: Konto 201 - Rozrachunki z dostawcami Przyjęcie darowizny w postaci środka trwałego: Po stronie WN: Konto 0-10 Środki trwałe Po stronie MA: Konto 845 – Rozliczenia międzyokresowe Przyjęto zakupiony środek trwały do użytkowania: Po stronie WN: Konto 010 – Środki trwałe Po stronie MA: Konto 080 – Środki trwałe w budowie Wyposażenie Kwestia wyposażenia, została uregulowana szczegółowo w Rozporządzeniu Ministra Finansów w sprawie prowadzenia ksiąg przychodów i rozchodów z dnia 26 sierpnia 2003 r. W myśl za przywołanym rozporządzeniem, jako wyposażenie uznaje się składniki majątku, które służą wykonywaniu działalności gospodarczej, ale nie zostały zaliczone do środków trwałych, ze względu na nie spełnienie wymaganych kryteriów. Ponadto, w ewidencji wyposażenia rejestrować należy te składniki, których wartość wynosi więcej niż 1 500 zł netto, ale nie przekracza 3 500 zł netto. Do ewidencji wyposażenia wchodzić mogą również składniki, których użytkowanie nie potrwa dłużej niż rok. Dla przykładu nabyty sprzęt o wartości powyższej 10 000 zł netto, który można zaliczyć do środków trwałych, ale z którego będzie się korzystać mniej niż 1 rok można zaliczyć do wyposażenia. Oznacza to, że nie będzie on wprowadzany do ewidencji środków trwałych, a do ewidencji wyposażenia oraz można go ująć bezpośrednio w kosztach uzyskania przychodów. Przykład 3 - zakup wyposażenia i jego ewidencja Przedsiębiorstwo zakupiło komputer na potrzeby pracowników firmy, o wartości 2 000 zł netto. Komputer będzie użytkowany w firmie, krócej niż rok (np. 6 miesięcy). W związku z powyższym podatnik jest zobowiązany do ujęcia tego składnika w ewidencji wyposażenia. Wydatek zaliczony zostaje do kosztów uzyskania przychodów. Autor: Magda Okroj i Żaneta Dulczykowska, Jak według ustawy o rachunkowości są określane jednostki mikro. Sprawdź wskaźniki na każdy mikro - wskaźniki na 2022W rozumieniu ustawy o rachunkowości, a dokładniej zgodnie z art. 3 ust. 1a jednostki mikro to:1. spółki, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 1, inne osoby prawne, a także oddziały przedsiębiorców zagranicznych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,- jeżeli jednostki te w roku obrotowym, za który sporządzają sprawozdanie finansowe, oraz w roku poprzedzającym ten rok obrotowy, a w przypadku jednostek rozpoczynających działalność - w roku obrotowym, w którym rozpoczęły działalność, nie przekroczyły co najmniej dwóch z następujących trzech wielkości: zł - w przypadku sumy aktywów bilansu na koniec roku obrotowego, zł - w przypadku przychodów netto ze sprzedaży towarów i produktów za rok obrotowy,10 osób - w przypadku średniorocznego zatrudnienia w przeliczeniu na pełne etaty;2. związki zawodowe, organizacje pracodawców, izby gospodarcze, przedstawicielstwa przedsiębiorców zagranicznych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 marca 2018 r. o zasadach uczestnictwa przedsiębiorców zagranicznych i innych osób zagranicznych w obrocie gospodarczym na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, społeczno-zawodowe organizacje rolników, organizacje samorządu zawodowego, organizacje samorządu gospodarczego rzemiosła i Polskie Biuro Ubezpieczycieli Komunikacyjnych - jeżeli nie prowadzą działalności gospodarczej,3. osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki cywilne osób fizycznych i przedsiębiorstwa w spadku, spółki jawne osób fizycznych, spółki partnerskie oraz przedsiębiorstwa w spadku działające zgodnie z ustawą z dnia 5 lipca 2018 r. o zarządzie sukcesyjnym przedsiębiorstwem osoby fizycznej - jeżeli przychody netto tych jednostek ze sprzedaży towarów, produktów i operacji finansowych wyniosły równowartość w walucie polskiej nie mniej niż euro i nie więcej niż euro za poprzedni rok obrotowy, a w przypadku jednostek rozpoczynających działalność albo prowadzenie ksiąg rachunkowych w sposób określony ustawą - w roku obrotowym, w którym rozpoczęły działalność albo prowadzenie ksiąg rachunkowych w sposób określony ustawą4. osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki cywilne osób fizycznych i przedsiębiorstwa w spadku, spółki jawne osób fizycznych, spółki partnerskie oraz przedsiębiorstwa w spadku działające zgodnie z ustawą z dnia 5 lipca 2018 r. o zarządzie sukcesyjnym przedsiębiorstwem osoby fizycznej, które stosują zasady rachunkowości na podstawie art. 2 ust. 2 ustawy o rachunkowości5. osoby fizyczne, spółki cywilne osób fizycznych, spółki jawne osób fizycznych oraz spółki partnerskie, które stosują zasady rachunkowości na podstawie art. 2 ust. 2 ww. w stosunku do których organ zatwierdzający podjął decyzję w sprawie sporządzania sprawozdania finansowego w formie uproszczonej dla jednostek mikro. Tekst pierwotny Art. 1. Wyraża się zgodę na dokonanie przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej ratyfikacji Protokołu do Traktatu Północnoatlantyckiego w sprawie akcesji Królestwa Szwecji, podpisanego w Brukseli dnia 5 lipca 2022 r. Art. 2. Ustawa wchodzi w życie z dniem następującym po dniu ogłoszenia. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej: A. Duda Metryka Data ogłoszenia: 2022-07-22 Data wejścia w życie: 2022-07-23 Data obowiązywania: 2022-07-23 Brak dokumentów zmieniających. Brak zmienianych dokumentów. W myśl artykułu 7091 kodeksu cywilnego transakcja leasingu występuje wówczas, gdy „finansujący zobowiązuje się, w zakresie swojej działalności, nabyć rzecz od określonego zbywcy na warunkach określonych w umowie i oddać ją korzystającemu do użytkowania albo używania i pobierania pożytków przez oznaczony czas, a korzystający zobowiązuje się płacić finansującemu wynagrodzenie pieniężne w uzgodnionych ratach, co najmniej równe cenie nabycia rzeczy przez finansującego”. Cywilistyczna definicja leasingu nie zawiera przesłanek do klasyfikowania tego typu umów jako leasing finansowy i operacyjny. Powyższy podział funkcjonuje przede wszystkim w regulacjach podatkowych, gdzie kryterium podziału stanowią dwa główne czynniki: czas trwania umowy i kwestia dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Przepisy ustawy o rachunkowości nie wskazują wprost na definicję leasingu, a ich klasyfikacja dokonywana jest na podstawie art. 3, ust. 4 ustawy o rachunkowości który mówi że, gdy „jednostka przyjmuje do używania obce środki trwałe, bądź wartości niematerialne i prawne na mocy umowy, zgodnie z którą strona zwana finansującym oddaje drugiej stronie - korzystającemu środki trwałe do odpłatnego używania lub pobierania pożytków na czas oznaczony, to środki te korzystający zalicza do swoich aktywów trwałych ale tylko wówczas, gdy umowa spełnia jeden z poniższych warunków”: - Przeniesienie prawa własności po zakończeniu trwania umowy, - Umowa zawiera prawo do nabycia jej przedmiotu, po cenie niższej od wartości rynkowej z dnia nabycia, - Okres na jaki została zawarta umowa odpowiada okresowi ekonomicznej użyteczności środka trwałego, i nie jest krótszy niż ¾ tego okresu. Prawo własności po zakończeniu umowy może być przeniesione na korzystającego, - Suma zdyskontowanych opłat, ustalonych na dzień zawarcia umowy przekracza 90% wartości rynkowej środka trwałego na ten dzień. Do sumy opłat zalicza się wartość końcową, natomiast nie zalicza się dodatkowych świadczeń, podatków, ubezpieczenia, jeżeli są niezależne od opłat za używanie, - Umowa zawiera przyrzeczenie finansującego do zawarcia kolejnej umowy lub przedłużenie dotychczasowej umowy na warunkach korzystniejszych niż w umowie pierwotnej, której przedmiotem. - Umowa przewiduje możliwość wypowiedzenia, ale wszelkie straty i koszty finansującego są pokrywane przez korzystającego, - Przedmiot umowy jest dostosowany do potrzeb korzystającego, może być użytkowany wyłącznie przez niego bez wprowadzania istotnych zmian. Jeżeli spełniony jest jeden z powyższych warunków, wówczas „środki trwałe i wartości zaliczane są do aktywów trwałych korzystającego, a finansujący wykazuje je odpowiednio w aktywach finansowych krótko- bądź długoterminowych”. Umowa, która nie spełnia żadnego z powyższych warunków ewidencjonowana jest w ten sposób, że środki trwałe, oddane w użytkowanie korzystającemu nie stanowią jego aktywów trwałych, natomiast raty płaconego czynszu stanowią zobowiązanie za wykonaną usługę. Z kolei finansujący ewidencjonuje przedmiot umowy w swoich aktywach trwałych oraz dokonuje odpisów amortyzacyjnych. Należy podkreślić, że sposób klasyfikacji tego typu umów na mocy przepisów ustawy o rachunkowości ściśle wiąże się z kwestią przeniesienia całego ryzyka i korzyści związanych z posiadaniem konkretnego aktywa z finansującego na korzystającego. Ustawa o rachunkowości przewiduje możliwość zwolnienia korzystającego z prezentacji danego środka trwałego w swoich aktywach pomimo spełnienia przesłanek do tej prezentacji opisanych w art. 3 ust 4 ustawy. Zgodnie z art. 3, ust. 6 jeżeli „roczne sprawozdanie finansowe korzystającego z leasingu nie podlega obowiązkowi badania i ogłoszenia, to wówczas może dokonywać klasyfikacji umowy według zasad określonych w ustawach podatkowych”. Z powyższego zwolnienie mogą skorzystać zatem małe i średnie podmioty, które nie przekroczyły dwóch z trzech wielkości określonych w art. 64, pkt 4 ustawy. Ustawa o rachunkowości nie zawiera również szczegółowych rozwiązań w zakresie zasad ewidencjonowania transakcji w księgach rachunkowych, czy ich prezentacji w sprawozdaniu finansowym. W art. 10, ust. 3 ustawa mówi, że „w sprawach nieuregulowanych przepisami tejże ustawy, jednostka może stosować krajowe standardy rachunkowości, wydane przez Komitet Standardów Rachunkowości, a w przypadku braku krajowego standardu może stosować Międzynarodowe Standardy Rachunkowości”. Zatem możemy oprzeć się także na Krajowym Standardzie Rachunkowości Nr 5 „Leasing, najem, dzierżawa” gdzie ta kwestie związane z leasingiem i jego prezentacją są szerzej omówione. Na gruncie ustaw o podatkach dochodowych, tj. od osób prawnych i od osób fizycznych, została zastosowana jednakowa konstrukcja umowy leasingu, zawierająca jej definicję i określająca skutki podatkowe. W art. 17a ustawy o podatku od osób prawnych oraz w art. 23 a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych czytamy, że za „umowę leasingu rozumie się umowę nazwaną w kodeksie cywilnym, i każdą inną umowę, na mocy której jedna ze stron - finansujący, oddaje do odpłatnego używania lub używania i pobierania pożytków na warunkach określonych w ustawie drugiej stronie - korzystającemu, podlegające amortyzacji środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne oraz grunty”. W rozumieniu przepisów podatku dochodowego transakcje leasingowe zostały również podzielone na dwie kategorie, które w rozliczeniach podatkowych wykazują odmienne skutki. Za kryterium podziału posłużyły dwa czynniki: czas trwania umowy leasingu oraz kwestia dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Należy podkreślić, że o kwestii rozliczania kosztów i przychodów wynikających z danej umowy w ramach leasingu operacyjnego i finansowego, nie decyduje nadana umowie nazwa, ale postanowienia jakie ta umowa zawiera. Zatem na gruncie podatku dochodowego wyróżniamy dwa modele umów leasingu: leasing operacyjny oraz leasing finansowy. Leasing operacyjny występuje wówczas, gdy w umowie zawarte są następujące postanowienia: 1. Umowa została zawarta na czas określony, który wynosi co najmniej 40% normatywnego okresu amortyzacji, jeżeli jej przedmiot stanowią rzeczy ruchome lub wartości niematerialne i prawne, albo została zawarta na czas co najmniej 10 lat, jeżeli dotyczy nieruchomości. 2. Suma opłat ustalonych w umowie, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, jest co najmniej równa wartości początkowej środka trwałego lub wartości niematerialnych i prawnych. W przypadku, gdy umowa leasingu spełnia powyższe warunki, w podstawowym okresie trwania umowy u korzystającego kosztem uzyskania przychodów będą opłaty, w części kapitałowej i odsetkowej, ustalone w umowie leasingu. U finansującego opłaty leasingowe w całości będą zaliczane do przychodów podatkowych, natomiast koszt podatkowy będą stanowiły odpisy amortyzacyjne, jako że środek trwały nadal będzie pozostawał jego własnością. Umowy leasingu spełniające jednocześnie wszystkie warunki zawarte w artykule 17f ustawy o pdop traktowane są jako leasing finansowy. Zakłada on że: 1. Umowa leasingu została zawarta na czas oznaczony. 2. Suma ustalonych w umowie opłat leasingowych, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, jest równa co najmniej wartości początkowej leasingowanego dobra. 3. Umowa zawiera zapis, że odpisów amortyzacyjnych będzie dokonywał korzystający. Jeżeli umowa zawarta między podmiotami spełnia powyższe przesłanki, to wówczas rozkład kosztów i przychodów podatkowych między uczestniczącymi stronami będzie wyglądał następująco: - U korzystającego kosztem uzyskania przychodów będą opłaty leasingowe, ale tylko w części odsetkowej oraz odpisy amortyzacyjne. - U finansującego przychodem będzie tylko część odsetkowa opłat leasingowych. Podstawa prawna:- Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych ( z 2000 r. nr 54, poz. 654 ze zm.) - Ustawa z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości ( z 2002 r. nr 76, poz. 694 ze zm.)Anna FilAsystentDepartament Outsourcingu Rachunkowości

art 3 ustawy o rachunkowości